ปล่อยให้ลง ปลงให้เป็น

เมื่อวานมีคนเอ่ยปากถามเราว่า มานั่งขายของริมฟุตบาทแบบนี้ไม่อายคน

เหรอ เมื่อก่อนมีร้านใหญ่โตอยู่แล้วทำไมจู่ๆถึงมาขายของริมถนนได้ล่ะ?

เราไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองคนที่เค้าถามแต่อย่างใด เพราะเรารู้ดีว่าเป็นใคร ใคร

ก็ต้องคิดแบบนั้น เพราะอะไรหน่ะหรือ? ก็เพราะคุณแม่ของเราเป็นคนที่มี

หน้ามีตาในสังคมบ้านเราหน่ะสิ แล้วทำไมจู่ๆลูกสาวคนเล็กของแม่ต้องมานั่ง

ขายของริมถนนแบบนี้ เป็นใคร ใครก็ต้องคิด ไม่คิดสิแปลก

ก็เพราะเราว่าปล่อยวางแล้วหน่ะสิ

ทุกวันนี้เรามีความสุขในสิ่งที่เราทำ ทำมาหากินโดยสุจริตและป๊าก็ได้ทำใน

สิ่งที่ป๊าชอบนั่นก็คือเปิดแผงพระเครื่องเล็กๆและใส่กรอบแสตนเลส

ในแต่ละวันป๊าหาเงินได้มากพอดู(หลังจากที่หักค่าเช่าที่วันละ40บาท)

และดูป๊าจะมีความสุขที่ได้หาเงินเลี้ยงเราแบบเต็มตัวเสียที

ทุกวันนี้เราอยู่แบบสบายๆไม่เดือดร้อนอะไร หนี้สินไม่มี

อยู่กันสองคนผัวเมีย ไม่ฟุ้งเฟ้อ ไม่อวดร่ำอวดรวย ไม่ต้องขับรถหรูๆ

อยู่แบบสมถะ มีพออยู่พอกินและค่อยๆดำเนินชีวิตต่อไปอย่างระมัดระวัง

เพราะเราสองคนผัวเมีย มีบทเรียนในการใช้ชีวิตมามากพอแล้ว


http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=petsp&month=07-2009&date=25&group=19&gblog=26