จมอยู่กับตัวเอง ... ติดอยู่กับเวลา

เมื่อความฝันพังทลาย
หัวใจถูกทำร้าย ... จนเจ็บร้าว
มีเพียงฉันที่ร่ำไห้ ... ในคืนฟ้าสกาว
ซุกตัวนอนเหน็บหนาว ... เพียงลำพัง

รอคอยแสงอาทิตย์สาดเข้ามา
แผดเผารอยน้ำตาแห่งความหลัง
ปลุกฉันให้เดิน ... ต่อเติมพลัง
อย่าเลย ... อย่าขังฉันไว้เช่นนี้

อยากลบเลือนภาพเขาไปจากใจ
เหนื่อยกับการร้องไห้ ... เหลือที่
เมื่อไหร่หนอ ... จะยิ้มได้ดังเดิม ... เสียที
จะจมอยู่กับความเศร้าอย่างนี้ ... นานเท่าไร

ฉันก็รับรู้ ... ว่าความฝันได้จบลง
แต่ฉันจะหลงทางอีกนานไหม
ฉันอยากเดินไปข้างหน้า ... ก้าวต่อไป
หากวันนี้ ... หัวใจ ... ไม่ต้องการ

อยากจมกับตัวเองไปแบบนี้
ร้องไห้ให้เต็มที่ ... จนชาด้าน
กว่าจะถึงวันนั้น ... คงอีกนาน
ฉันจะผ่าน ... วันนี้ ... ได้อย่างไร